Shoppen en fitness

Na mijn vorige bericht inderdaad een bureau en stoel gekocht bij Carrefour. Omdat het toch zo goedkoop is heb maar het duurste van het duurste genomen, samen 160 euro. Wordt netjes thuis afgeleverd, Je hoeft het niet zelf in elkaar te zetten zoals bij onze Zweedse vrienden. Gelijk ook maar een mooie bureaulamp aangeschaft. Toen de spullen eenmaal stonden, bleek het hele apartement er behoorlijk van op te knappen. Ik heb dus maar meteen mijn voornemen laten varen om te gaan verven. Zo kan ik het wel een paar maanden uithouden.

De afgelopen week ben ik ook nog op klerenjacht geweest. Een kleine bloemlezing: Adidas shirt 12 euro, Slippers 80 eurocent, Nike schoenen 50 euro, Levi's spijkerbroek 6 euro (lijkt verdomd echt!). Verder nog wat korte broeken en overhemden voor 10 tot 15 euro en boxer shorts voor 4 euro. Ik hoor jullie denken 'zal wel rommel zijn', maar de merkkleding is echt en de rest is ook prima. Twijfel alleen een beetje over die Levi's, 6 euro kan toch niet waar zijn! Misschien moet ik ook eens achter die vrachtwagen gaan rijden waar die dingen afvallen.

Nu ik het toch over prijzen heb: beneden voor mijn apartement is een soort stalletje waar ik voor 60 eurocent een behoorlijk portie rijst met vlees te pakken heb. Zit ik wel op zo'n klein plastic stoeltje. Wil ik wat luxer eten, dan loop ik de hoek om en ben ik al gauw 2 euro kwijt voor een maaltijd. Maar dan hebben ze wel een uitgebreid menu. Ik moet er voor de eerlijkheid nog wel 60 eurocent bij rekenen voor een fles water. Als ik echt uit de band spring ga ik naar een Ierse pub, waar sommige gerechten boven de 5 euro uit komen. Je kunt er gelukkig wel op 10 schermen tegelijk alle voetbalwedstrijden van dat moment en de afgelopen week volgen.

Het enige dat tegenviel was de prijs van een DVD speler. In Nederland nog voor 35 euro zo'n ding bij de Blokker gehaald (aanrader!), dus dat was het maximum dat ik voor hier in gedachten had. Ik kwam toch op 60 euro uit voor een exemplaar dat alle formats af kan spelen. Daarnaast is alcohol hier nauwelijks goedkoper dan in Nederland. Laat dat nou net een grote kostenpost zijn!

Na een paar weken luieren en bier drinken is het de hoogste tijd om weer eens wat aan sport te gaan doen. Laten we eens beginnen met fitness. Daarvoor zijn hier voornamelijk twee mogelijkheden:
1. bij een hotel, maar dat is meestal alleen voor gasten of heel duur
2. een van de mega grote sportscholen.
Ik ben drie van die mega dingen afgeweest. Was wel een aparte belevenis. Het blijkt steeds weer dat mensen die in de toeristische sector werken vrij beperkt zijn in hun Engelse vocabulair, maar het wel redelijk uit kunnen spreken. Degenen die in hun opleiding Engels hebben geleerd, hebben een behoorlijke woordenschat, maar hun uitspraak is om te huilen (of om te lachen, als het je niet interesseert wat ze zeggen). Deze laatste categorie werkt bij fitnesscentra. Als je in Nederland een willekeurige sportschool binnen loopt, kun je binnen een paar minuten te weten komen wat de kosten zijn en wat de bijkomende voorwaarden zijn. Niet in Bangkok, want daar denken dat ze goed zijn in verkopen. Bij alledrie de gyms waar ik geweest ben, moet je na aanmelding bij de receptie even rustig wachten op degene die de rondleiding doet. Dit was bij de eerste twee gevallen een dame waarvan ik het idee had dat ze het Engels achterste voren uitsprak. Ook grappig is dat ze een vast script in hun hoofd hebben aan vragen en mogelijke antwoorden. Als je bijvoorbeeld op de vraag welk deel van je lichaam je wilt trainen, antwoordt dat je alles een beetje wilt trainen, verschijnt er een ontredderde blik in de ogen van je gesprekspartner. Met dat antwoord was duidelijk geen rekening gehouden. Na een voor haar geloof ik nogal pijnlijke stilte
besloot ik haar maar te redden door 'upper body' te zeggen. Waarop bevestigd werd dat dit bij hun heel goed kon. Gelukkig maar. Als je tussen de zinloze vragen door steeds probeert te informeren wat dat nou allemaal moet kosten, worden ze steeds zenuwachtiger want dat mag volgens hun verkooptraining pas aan het eind besproken worden. Uiteindelijk kom je dan toch uit op hetgeen waar het voor jou als echte Hollander toch om draait: de prijzen. Die zij net als Feyenoord: ze beginnen hoog, maar je moet gewoon rustig blijven zitten want ze zakken vanzelf (duurt dit jaar wel lang, maar dat terzijde). De eerste prijs is namelijk niet serieus te nemen, maar dient slecht als indicator voor de enorme korting die ze je vervolgens gaan geven. Het maakt in Thailand namelijk niet uit wanneer je komt, je valt altijd en overal met je neus in een promotie. Zo ook in de fitnesscentra. Voor je met je ogen hebt kunnen knipperen, laat staan enig bezwaar hebt kunnen maken tegen de geopperde prijs, is die alweer gehalveerd. Als de 'rondleidingdames' zonder enig aandringen van jouw kant al tot op hun bodemprijs zijn aangeland en je nog steeds doet alsof het allemaal ongelofelijk duur is, verschijnt de manager ten tonele. Bij California WOW had ik hem graag op de gevoelige plaat vastgelegd. Die tent is precies zoals de naam doet vrezen: ongelofelijk Amerikaans met harde muziek en aan de muur hangen foto's van fotomodellen die volgens de bijschriften hun volledige succes danken aan deze keten. Zouden de Chili Peppers dit bedoelen met Californication? Manager Neil past perfect in dit twijfelachtige decor. Je kent die Telsell reclames wel met die Fitness apparaten. De kenners van dit genre (Taco, Walther) weten precies wie ik bedoel als ik de naam Tony Little laat vallen. Ik denk dat dit Neil Little was. De agressieve verkooptechniek van deze zelfingenomen, opgeblazen Amerikaan schoot bij mij in het verkeerde keelgat. Concurrent True Fitness was niet de goedkoopste, maar Neil moet het toch afleggen tegen die schattige dame die me bijna smekend aankeek of ik bij haar lid wilde worden. Dat is pas verkooptechniek, Neil!
Het wordt een lang verhaal zo, maar ik kan het niet laten om het fenomeen 'personal trainer' nog even aan te stippen. In Nederland kennen we dat niet, misschien hooguit bij de meest elitaire scholen. Hier heeft naar mijn schatting zo'n 30 procent een personal trainer. Dat is een goed getrainde kerel die je fijne sportavond tot een hel maakt door iedere keer als je niet meer kan te roepen 'gimme five more'. Ze worden duidelijk niet betaald om hierop 'nee' te accepteren. Ik kreeg mijn introductieles van zo'n gast. Op zich een hele leuke vent. Beetje over voetbal gepraat, hij speelt zelf ook. Na afloop kwam zijn manager mij overtuigen dat iedereen een doel moest hebben in de gym en de enige manier om dat doel ook nog te bereiken is een ... personal trainer. Die kerel had een gigantische tatoeage op zijn arm met 'no pain, no gain', dan weet je het wel. Of ik voor 30 euro per keer een personal trainer wilde. Ik dacht 'kijken hoe laag ik dat kan kijgen', maar uiteindelijk bleek 20 euro het minimum. Later heb ik nog eens nagevraagd bij een paar buitenlanders hoe het kan dat zoveel Thaien dat geld er wel aan uitgeven. Het antwoord was simpel. Die vinden er waarschijnlijk ook geen reet aan dat zo'n kerel ze op staat te jutten, maar ze willen wel graag aan iederen laten zien dat ze hem kunnen betalen. Haha, zal wel kloppen. Ze zijn hier inderdaad wel erg dol op dat soort statussymbolen.

Ik ben inmiddels een paar keer wezen trainen en het luie zweet is eruit. Vorige week ook een beetje ziek geworden vanwege de constante temperatuurverschillen (airco), dus nog niet serieus naar een baan kunnen zoeken. Daar ben ik gisteren mee begonnen. Wish me luck.

Bovenaan dit stukje twee foto's van mijn apartement (let op het prachtige bureau en stoel) en van mijn sportschool die vrijwel dat hele gebouw in beslag neemt.