Vraag en antwoord met de Thai

In mijn vorige bericht was ik ondanks aanhoudende vermoeidheid nog optimistisch over mijn bezoek aan Nederland. Helaas kreeg ik de dagen voor vertrek weer een flinke terugslag en moest ik besluiten om niet af te reizen. Twee lange vluchten en vele sociale activiteiten kon ik op dat moment niet aan en zouden de toestand alleen maar verslechteren. Heel erg jammer, ik had me er zeer op verheugd.

Gelukkig ben ik inmiddels aan de beterende hand. Ik moet niet te vroeg juichen, maar sinds een paar dagen komt de energie terug in mijn lijf. Vandaag ben ik weer begonnen met werken. Het lijkt erop dat een simpele infectie de boosdoener is geweest. Bij de eerste testen heb ik al aan de arts gevraagd of die infectie wellicht de vermoeidheid kon veroorzaken. Het antwoord was stellig ontkennend. Medicijnen achtte ze niet nodig, gaat vanzelf over. Okay dan.

Toen ik bij het volgende ziekenhuis langs ging voor een second opinion over mijn levensbedreigende cholesterol probleem, heb ik de urine infectie ook daar maar even ter sprake gebracht. De dokter stelde wat vragen en sloot een soa uit. Altijd prettig. Deze kerel zag in de urine infectie echter ook geen oorzaak voor extreme vermoeidheid en uiteraard waren medicijnen niet nodig. Gaat vanzelf over.

Nou, een week later was een plasje doen nog steeds niet het grote feest dat het normaal is. Dus ik maar naar een apotheker. De vriendelijke man gaf me wat milde pillen mee. Als het niet hielp moest ik vooral terug komen want hij had nog wel wat sterkers. Een week later sta ik weer voor zijn neus en krijg ik antibiotica mee. Dat was vorige week woensdag.

Bij thuiskomst toch maar weer eens eigen dokter gespeeld en wat op google gezocht. Tot mijn grote verbazing lees ik op de eerste de beste site die ik aanklik wat de effecten van een urine infectie kunnen zijn: 'It is not unusual to feel bad all over - tired, shaky, washed out'. Nou is washed out een perfecte omschrijving van mijn lichamelijk toestand tijdens de afgelopen anderhalve maand. En die kwakzalvers maar vertellen dat het één niks met het ander te maken kan hebben en het allemaal vanzelf over gaat. Ik ben er op dit moment nog niet helemaal bovenop en moet niet te vroeg conclusies trekken, maar het begint er toch wel sterk op te lijken dat de infectie mijn extreme vermoeidheid veroorzaakte. Zijn zij nou zo dom?

Inmiddels heb ik tijdens mijn medische zoektocht ook nog een nacht in het ziekenhuis doorgebracht om mijn slaapgedrag te laten meten. Aangezien bloed- en ontlastingtesten niets uitwezen, wilde ik dat maar eens proberen. Uitkomst was dat alles normaal is. Viel trouwens niet mee om in slaap te vallen met hoofd en lijf vol met plakkertjes en draden. Mijn vraag of ik op mijn rug moest slapen was door de verpleegster met 'ja' beantwoord. Pas halverwege de nacht kwam ik er achter dat ik ook op mijn buik mocht liggen, maar toen was ik al redelijk over mijn slaap heen.

Het spelletje Vraag En Antwoord Met De Thai is sowieso een verhaal op zich. Dat bleek weer overduidelijk toen ik de slaaptest wilde regelen. Eerst op een zondag het Bangkok Hospital gebeld. Afspraak gemaakt voor woensdag. Ik moest om 6.45 uur komen en ik begreep dat ik die avond zou blijven slapen, maar dat was een beetje vaag. Ik op maandag dus nogmaals gebeld om te checken. Na 20 minuten bellen en aan minstens vijf mensen uitleggen dat ik nog geen registratienummer heb en die dus ook niet kan geven, ook niet als ze het drie keer achter elkaar vragen, kreeg ik eindelijk te horen dat ik na mijn gesprek met de dokter een afspraak voor een latere datum kon maken. Inmiddels danig geirriteerd cancelde ik mijn afspraak voor woensdag. Een uur later bedacht ik mij en belde terug. De woensdag was alweer vergeven, maar wonder boven wonder kon ik ineens wel op dinsdag terecht. Ik meende dat er een vergissing in het spel was en dat de dame de dagen wat door elkaar haalde. Wel erg toevallig dat woensdag nu ineens vol is en dinsdag ineens vrij. De dame verzekerde mij echter dat ik op dinsdag een afspraak kon maken.

Ik kan het verhaal nog langer maken, maar aan het eind van het liedje sta ik op dinsdag om 6.45 uur beneden aan de balie om te horen dat mister Maarten voor woensdag genoteerd staat. Snel tot 10 geteld en net niet ontploft. Op naar de afdeling Neurologie en in beheerste toon gevraagd wie daar de afspraken maakt, waarop het spelletje Vraag En Antwoord Met De Thai begon.

- You want to make appointment?

- No, I asked who makes the appointments, is that person here?

- (verward gezicht) You want to make appointment?

- No, I have appointment right now. I am asking who makes the appointments. Is that person here?

- (zeer verwijfeld gezicht) When do you want to make appointment?

- I have appointment right now. Nevermind. How much does sleep disorder test cost?

- You have to talk to doctor first.

- Yes, I know. I have appointment with doctor tomorrow. Can you tell me how much the test costs?

- You have to see doctor first, then make new appointment for test.

- I know, I just want to know how much it costs first.

- You want to make appointment?

- I have appointment and I understand that I have to see doctor first, but I just want to know how much it costs.

- Oh, you want to know when you can schedule the test?

- No, I first want to know how much it costs.

- (koortsachtig geblader door een map) 15.000 Baht.

- Thank you!

Je denkt waarschijnlijk dat de verwarring ontstaat vanwege gebrekkig Engels, maar ze sprak prima Engels hoor. Het probleem is dat Thai in een service functie volledig gedrild zijn om een vaste procedure te doorlopen. Als je daar een millimeter van afwijkt, breekt het angstzweet ze uit. Dus als ik al vragen stel over de test voordat ik het orienteringsgesprek met de dokter gehad heb, raakt zo'n verpleegster volledig van de kook. Kunnen die hersentjes niet aan.

De volgende ochtend een goedkoper alternatief gevonden in het Saint Louis Hospital. Niet meer de moeite genomen om Ziekenhuis Oost-Indisch Doof af te bellen. Bij het Saint Louis kon ik op donderdag terecht want de dokter was woensdag niet beschikbaar. Hoewel de communicatie efficient en duidelijk was, besloot deze ezel toch op woensdagmiddag alvast polshoogte te gaan nemen om zich geen twee keer te stoten.

- Hello, I have appointment tomorrow and I want to ask...

- Name please.

- Maarten, but I have appointment at neurology tomorrow and I just...

- Neurology? Please sit over there.

Voor ik het weet zit ik tegenover de niet-beschikbare dokter. Aardige kerel die me rustig uitlegt dat het gezien mijn profiel onwaarschijnlijk is dat ik sleep apnea heb, maar dat we het best kunnen testen. Hij denkt dat er net een promotie is voor slaap testen. Kosten zijn dan slechts 7.000 Baht in plaats van 10.000 Baht. Promotie? In een ziekenhuis? Ik ben toch niet in de supermarkt? Zouden ze ook promoties op de eerste hulp hebben? 'Meneer, u kunt uw driedubbele beenbreuk meteen laten zeten, maar als u morgen terugkomt betaalt u maar de helft'. Een telefoontje leert dat de promotie al voorbij is. Pech. Voortaan effe op hun site kijken voordat ik besluit ziek te worden. Ik voel me een dief van mijn eigen portemonnee. Ik krijg nog wel de mededeling dat het ontbijt gratis is. Wow, toch nog een meevaller. Dat trekt me uiteindelijk over de streep. Deal!