donderdag 22 april 2010

Werken in een oorlog zone (2)

Donderdag was weer een bijzondere dag op werk. Nadat het leger zich op maandag op Silom geinstalleerd had, hebben we met het bedrijf twee dagen in een gehuurd kantoor in een ander deel van de stad gewerkt. Vandaag keerden we dan weer terug op het nest, in de veronderstelling dat het leger alles onder controle heeft en de red shirts het niet in hun hoofd halen om iets richting Silom te ondernemen.

Gelukkig was het metrostation weer open. Tijdens de korte wandeling naar kantoor vergaapte ik me net als iedereen weer aan het militaire vertoon, dat sinds maandag verder uitgebreid bleek. Ik zag dat behalve het leger ook de red shirts niet stil hadden gezeten. Aan hun kant van de kruising hadden ze hekken gebouwd van bamboe stokken en die verstevigd met autobanden en andere materialen. Daar krijgt het leger nog een aardige klus aan om doorheen te breken. De messen worden aan beide kanten duidelijk geslepen voor de grote confrontatie die volgens velen niet lang meer op zich zal laten wachten. Het wil nog niet echt wennen, de ingang van ons kantoor in Yada Building bewaakt door twee soldaten met geweer.

Ik schreef eerder al dat de inwoners van Bangkok inmiddels ruimschoots door hun, toch niet geringe, Thaise geduld heen zijn. Dat ongenoegen werd uitbundig geuit rond het middaguur. Vlak voor lunchtijd parkeerde er een wagen met geluidsinstallatie precies voor Silom Complex, en dus ook exact voor ons kantoor. Een spontaan ogende demonstratie begon. Vanuit alle aanliggende kantoorgebouwen van Silom stroomden de Thai naar buiten om een Thais vlaggetje aan te pakken en zwaaiend en zingend hun diepe ongenoegen over het doen en laten van de red shirts kenbaar te maken. Het begon met een groep mensen voor de shopping mall en op de trappen van het skytrain station. Nog geen half uur later stond Silom volledig vast en kon er bijna geen verkeer meer door. De gepassioneerde toespraak werd luid toegejuigd, er werd gezongen en gejoeld. Mijn Thais is lang niet toereikend om de speech precies te volgen (en zal dat ook nooit worden), maar de flarden die ik kon opvangen lieten niets aan duidelijkheid te wensen over. Thaksin heeft in Thailand niets meer te zoeken en de red shirts moeten naar huis en via de stembus hun gelijk proberen te halen, aldus de spreker.

Terwijl ik tussen de opgewonde menigte stond, vroeg ik me af hoe de red shirts de demonstratie zouden ervaren. Ze staan per slot van rekening slechts 200 meter verderop en de menigte van duizenden op Silom moet in de verre omgeving te horen zijn geweest. Zouden ze enigzins geintimideerd zijn? Een bepaalde regeringsgezinde groepering stuurt daar wel op aan en heeft al gedreigd dat als het leger de red shirts niet verjaagd, zij dat wel 'even' zullen doen. Kortom, hoewel de dreiging van red shirts op Silom door de overmacht van soldaten zo goed als verdwenen is, hangt er toch constant een geweldadige confrontatie in de lucht. Zo ging ons kantoor vandaag weer vroeg dicht omdat er volgens mijn collega's weer gedemonstreerd zou worden en het nu wel eens gevaarlijk zou kunnen worden.

De soldaten zijn niet te benijden. Bangkok voelt in april aan als een oven, en dat is geen overdreven statement. Als je dan in je dikke, kogelvrije pak de hele dag op straat moet staan, vraag je jezelf denk ik wel af of je niet beter een vak had kunnen leren. Gelukkig krijgen ze veel steunbetuigingen van het publiek. Niet alleen verbaal, maar ook in materialistische zin. Van maaltijden, gekoelde dranken en snoepgoed tot rozen. Rode shirts zijn in Bangkok uit den boze, rode rozen kunnen blijkbaar nog net.

Onderstaand filmpje geeft een indruk van de lunchdemonstratie, die kleinschalig begon en snel uitgroeide tot een massaal protest. Het filmpje eindigt met een blik op het kruispunt Sala Daeng, met de afzetting van de red shirts die door een aantal politiebussen afgeschermd wordt van de demonstrerende menigte op Silom.

Geen opmerkingen: